اوایل ماجرا برایمان خیلی گنگ بود و این جمعیت توسط تبلیغات مجازی افزایش یافت و به سمت آموزش رایگان رفت، مدتی بعد متوجه شدیم که یک اتفاق از درون ما رخ داده است که ناخودآگاه کاری را انجام دادیم و آن این بود که می‌دیدیم تقریبا همه بچه ها و در واقع بچه‌هایی که در عکاسی فعالیت داشتند پس از یک سری آموزش‌ها رها می‌شوند و چیزی عایدشان نمی‌شد”
“ابوالفضل” دیگر لیدر گروه، آموزش‌هایش را در گروه جمعه های عکاسی شروع کرد که پویش جمعه های عکاسی جوان نام گرفته است است و این انجمن زیر نظر وزارت کشور کار می کند. این جمعیت به سه گروه تقسیم شدند؛ گروه اول روزهای سه‌شنبه فعالیت می‌کند و در خانه سمن‌های بنیاد ملی نخبگان مباحث نقد عکس، و پیش‌بینی‌های راجع به آینده و فعالیت هایی چون برگزاری نمایشگاه را با اعضایی که نسبت به بقیه فعال‌تر و حرفه ای تر هستند، بررسی می‌کنند.
طاهریان به خبرنگار ایسنا توضیح می‌دهد: گروه دوم کارگاه متشکل از بچه هایی است که در سطح پایین‌تری فعالیت می‌کنند؛ از نظر تعداد در گروه اول و دوم 40 یا 50 نفر اند و در گروه مقدماتی که افراد جدید از طریق آن گروه وارد می شوند و بچه‌ها را می‌سنجند و سطح بچه ها بررسی می‌شود. این داستان مرتبا طی سال ۹۷ و شروع ۹۸ اتفاق افتاده است.
حال ۱۸۰ نفر عضو این گروه شده اند و حدود 70 درصد آنها فعال هستند و کلیت کارشان آموزش است.
ابوالفضل اَدیم، یکی از اعضای جمعیت معتقد است، برخی از افراد به دوره‌های آموزشی می روند و با در نظر گرفتن شکل آموزش، محیط آن و مطالب کم و زیادی که گفته می شود یا نمی شود، مبلغی پرداخت می‌شود و دوره تمام می شود اما علی رغم هزینه ای که انجام می‌شود -که الان خیلی هم گران شده- و انرژی و زمان صرف شده، اما فرد آنچنان که باید نمی‌تواند از این آموزش‌ها بهره برداری کند.
وی تعریف می کند که از ۱۶ سالگی و در انجمن سینمای جوان بوشهر وارد عرصه عکاسی شده است؛ از همان زمان برگزاری کارگاه های آموزشی به مشکل برمی‌خورد و کارگاه ها و دوره های انجمن با تغییرات مدیریتی لغو می‌شد.
اما پویش جمعه های عکاسی خودجوش شکل گرفته و انتظاری برای دریافت کمک از بخش های مختلف نداشته است. هدف این بود که عکاسانی جذب گروه شوند که دوره های عکاسی را تمام کرده اند و یا اصلا دوره نرفته اند و تنها علاقمند هستند به نحوی عکاسی را در خود پرورش دهند.
ابوالفضل می گوید: شیوه کار جمعه های عکاسی بعد از مدتی به گونه‌ای شد که هر هفته اساتیدی می آمدند و در خصوص محورهای مختلف، تجهیزات عکاسی و یا ژانرهای مختلف توضیحات ارائه می‌دادند. بعد از مدتی به این نتیجه رسیدیم که هدف گذاری طولانی مدت انجام دهیم و اولین هدف، برگزاری یک نمایشگاه در سال 97 بود که در مهرماه ۹۷ از خروجی کار اعضای انجمن برپا شد.
بعد از آن هدف بر این قرار گرفت که در کنار آموزش ماهیت و خوانش عکس را به بچه‌هایی که در کارگاه‌ها حضور دارند آموزش دهند، دغدغه هایی را هم در کار وارد کنند که اعضای گروه بتوانند به عنوان یک عکاس رسالت خود را انجام دهند.
او اولین رسالت پویش را حساس کردن مردم به مواردی که راحت از کنار آن رد می شوند دانست و افزود: اتفاقاتی که در شهر رخ می‌دهد، مثل کودکان کار و حاشیه نشینی که نام آن را آسیب های اجتماعی گذاشته اند به گونه ای نمایش دهیم تا مردمی که از کنار آن راحت رد می شود کمی با آن درگیر باشند.
در اولین نمایشگاه آسیب های اجتماعی که در اردیبهشت ماه ۹۸ برگزار شد مسئله این بود که اول خانواده‌ها درگیر شوند و اولین موضوع مطرح شده فضای مجازی بود.
برای نمایشگاه دوم “آسیب های اجتماعی” نیز از آذر ماه ۹۷ و اوایل اسفند ماه یک فراخوان استانی منتشر شد و از شهرهای جم، عسلویه، کنگان، گناوه، برازجان، اهرم و خورموج برای گروه عکس ارسال کردند و نکته مهم اینکه بازخورد بسیار بالای آن بود چرا که همیشه نمایشگاه شلوغ بود. هر دو نمایشگاه در گالری حوزه هنری و با همکاری حوزه هنری بوشهر برگزار شد.
محسن طاهریان می گوید با کمک تک تک اعضا و توسط آنان، هزینه برگزاری نمایشگاهها تامین می‌شد و هر زمان که خواستند حرکتی را آغاز کنند و یا نمایشگاه برپا کنند از تک تک اعضا کمک گرفتند.
در برپایی نمایشگاه دوم برزگرزاده، مدیرکل دفتر امور اجتماعی استانداری بوشهر حمایت کرد و آنان توانستیم فراخوان منتشر کنند. هزینه های زیادی داشت و گروف فکر می کرد که چطور هزینه های جانبی و جایزه ها را تامین کنند، اما به واسطه همدلی جمعیت انجام شد.
داوران نیز این می دانستند که این گروه به دنبال بهره برداری اقتصاد نیست و به همین دلیل با اینکه وظیفه این بود که هزینه ای به داوران پرداخت شود تاکنون دریافت نکرده اند و بخشی از هزینه ها نیز با تسلط اعضا بر مهارت های مورد نیاز همچون طراحی پوستر جبران شد؛ در نهایت اینکه NGO ثبت شد و این یک قدم رو به جلو برای جمعیت بود.
او درباره وضعیت عکاسی در شهر بوشهر و عکاسان استان می گوید: بین سال‌های ۸۸ تا ۹۱ یا ۹۲ انسجام عکاسی در بخش عمده‌ای از بوشهر در دست سینمای جوان بود و موفقیت خوبی هم داشت یعنی افرادی که فعالیت می‌کردند برجسته کشوری بودند و تنها رقیب شان عکاسان مشهد و تبریز بودند. نفراتی هم به شکل انفرادی کار می‌کنند و افتخارات جهانی دارند و در سطح کشور و استان بوشهر شناخته شده هم هستند.
او ادامه می دهد: در کل وضعیت خوب است اما این موضوع مقطعی است چرا که در عکاسی بوشهر انسجام و وحدتی وجود ندارد و چند دستگی به وجود آمده است. در حالی که ما باید زیر یک پرچم به نام بوشهر فعالیت کنیم و هرکس بتواند کار خود را انجام دهد و یک گوشه کار را در دست بگیرد. چرا ما در بوشهر یک ماراتن عکاسی نداریم؟ در شهرهای دیگر که بعد از ما شروع کرده اند متحدتر کار می کنند و حمایت هم می شوند.
شاید بتوان گفت در یک سال اخیر هیچ جمعه‌ای نبوده که کمتر از پنج نفر به جمع آنان اضافه شده باشد و طی 6 ماه اخیر حتی در هوای گرم تابستان حداقل پنجاه نفر در جمعه های عکاسی حضور داشته اند.
استعدادهایی در پویش جمعه های عکاسی کشف شده اند و نتیجه اش آن شده که تعدادی از هنرجویان در جشنواره بین المللی خیام شرکت کردند که یکی از آنان برگزیده شد و لوح تقدیر گرفت و گروهی دیگر که در جشنواره های مختلف در استانهای دیگر شرکت کردند.
رویایشان، داشتن گالری و خانه‌ای برای انجام فعالیتهای جمعیت جمعه‌های عکاسی بود که بلاخره اتفاق افتاد.بار اصلی فعالیتهای جمعیت برعهده ابوالفضل اَدیم، محسن طاهریان و کیوان آذرشب، سه جوان 26 تا 27 ساله است که مهمترین آن مدیریت است.
در این گروه از همه گروه سنی فعالیت دارند؛ به عنوان مثال زن ۶۰ ساله ای که فوق العاده زیبا عکاسی می کند و دید فوق‌العاده حرفه‌ای دارد و جالب تر آنکه یک نفر با سن بالا و در گرما و سرما و شرایط آب و هوایی بوشهر با زحمت می آید و با شوق و ذوق عکاسی می‌کند.